در طی بیش از یک سال گذشته در روزهای دوشنبه، با شهدای مجموعه سلامت فارس در طول سال های دفاع مقدس که در کنار خدمات پشتیبانی در جبهه های حق علیه باطل و خدمت به رزمندگان غیور میهن در بهداری ها و بیمارستان های صحرایی، شهدای گرانقدری را به این انقلاب تقدیم کرده اند، آشنا شدیم و این بخش با معرفی شهدای استان فارس ادامه یافت. با آغاز هفته دفاع مقدس نیز این بخش با معرفی شهدای مدافع سلامت در بحران کرونا دنبال شد. شهید «سعید رضایی» نیز از جمله شهدای مدافع سلامت فارس است که در روزهای بحران کرونا، با از جان گذشتگی در سنگر سلامت، برای حیات بیماران جنگید و در ادامه معرفی شهدای سلامت استان، با ایشان آشنا می شویم.

شهید سعید رضایی

تاریخ و محل تولد: 1348/1/1 کوه سبز مرودشت

تاریخ و محل شهادت: 1399/8/29 بیمارستان شهید مطهری شهرستان مرودشت

شهید مدافع سلامت سعید رضایی در سال 1348در روستای کوه سبز واقع در شهرستان مرودشت دیده به جهان گشود. او سومین فرزند خانواده بود و همراه با سه برادر و دو خواهر در خانه ای که پدرشان فردی زحمتکش و به شغل کشاورزی مشغول بود، روزگار می گذرانید. در سال 1357 با مرگ ناگهانی پدر در یک شب زمستانی، زندگی برای سعید و دیگر اعضای خانواده به مشقت و سختی گذشت.

شهید سعید رضایی تحصیلات خود را در همان روستای کوه سبز آغاز کرد و دوران راهنمایی، دبیرستان و دیپلم را در شهرستان مرودشت ادامه داد. در سال 1375 در رشته حسابداری پذیرفته شد، اما به دلیل احساس مسوولیت نسبت به خانواده تحصیلش را در تنها در مقطع کاردانی ادامه داد تا بیشتر در خدمت خانواده باشد.

او بعد از اتمام خدمت سربازی، در سال 1378 در مرکز بهداشتی و درمانی کوه سبز استخدام گردید و بعد از انتقال به شبکه بهداشت و درمان شهرستان مرودشت در قسمت های مختلف همانند مرکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی خلیج فارس، اورژانس 115، داروخانه بیمارستان شهید مطهری مرودشت مشغول به خدمت شد.

از سال 1395 در آزمایشگاه شبکه بهداشت و درمان مرودشت مشغول به خدمت بود تا اینکه با آغاز بحران کرونا، او نوبت های صبح را در آزمایشگاه و نوبت های بعد از ظهر را تا نیمه شب در مرکز 16 ساعته تشخیص و درمان سرپایی کرونا شهید هاشم سجادیان در خدمت بیماران کرونا بود. شهید رضایی بعد از مدتی مبتلا به ویروس کرونا شد و چون در طی این مدت به دلیل استفاده مکرر مواد ضدعفونی و شوینده ها در محل کار بیماری ریوی و تنگی نفس او شدت یافته بود، بستری گردید.

سرانجام شهید سعید رضایی در تاریخ 29 آبان 1399، پس از یازده روز مقاومت در بخش مراقبت­های ویژه بیمارستان شهید مطهری شهرستان مرودشت، به دیدار حق تعالی پیوست.

شهید رضایی از زبان همسرش:

- شهید سعید رضایی عاشق کارش بود و با جان و دل کار می کرد. احترام خاصی برای شهدا قائل بود و هر زمان که در مورد شهدا صحبت می کرد، راجع به شهادت با ذوق و شوق ویژه ای صحبت می کرد و همیشه از خداوند شهادت را آرزو می کرد.

- بهترین و بارزترین خصوصیات اخلاقی او، فداکاری و از خودگذشتگی اش در زندگی بود و از کمک کردن به دیگران لذت می برد. به عنوان مثال اگر در جاده با ماشینی مواجه می شد که دچار سانحه شده و یا به کمک نیاز دارد، به دلیل حس انسان دوستی و با توجه به مهارت و تجربه ای که در تعمیرات ماشین داشت، بدون هیچ تردیدی توقف می کرد و تا جایی که در توانش بود کمک می کرد. به خاطر می آورم زمانی در جاده روبروی شبکه بهداشت و درمان محل کار سعید، تصادف شدیدی شده بود. سعید هم تازه به خاطر عمل دیسک کمرش از مرخصی برگشته بود به محل کار، تا این خبر را می شنود سریع خودش را به محل حادثه می رساند. در بین مصدومین، فرد سنگین وزنی به شدت آسیب دیده بود و کسی از افراد حاضر در محل نمی توانستند او را جا به جا کنند. سعید با دیدن این وضعیت و بدون توجه به مساله دیسک کمر، به این فرد کمک می کند تا بتواند او را از آن محل خطرناک دور کند. همکاران دیگر هم سریع برای کمک به آن ها اقدام می کنند؛ ولی از دست همسرم شاکی بودند که چرا با این وضعیتش پیش قدم شده و ملاحظه سلامتی خودش را نمی کند.

- من و شهید رضایی در سال 1384ازدواج کردیم که ثمره آن، دو فرزند به نام های محمد و زهرا است، سعید عاشق فرزندانمان بود و در این چند سال زندگی مشترکی که با هم داشتیم، همیشه آنان را اسم بچه ها را خالی صدا نمی زد و با عنوان زهرا جان و محمدجان صدا می کرد، انگار که جان تازه ای به خودش و آنها می داد. تمام تلاش سعید در زندگی این بود که فرزندانمان کمبودی در زندگی نداشته باشند. سعید علاوه بر عشق به زندگی و بچه ها، به کاشت و پرورش گل و گیاه هم علاقه بسیاری داشت و با توجه خاصی به گل و گیاهان داخل منزل رسیدگی می کرد.

- یکی از همکاران همسرم راجع به خصوصیات اخلاقی سعید می گفت: آقای رضایی در کارش بسیار منظم و وقت شناس بود. وظیفه و مسوولیتی را که بر عهده داشت سعی می کرد به نحو احسن انجام دهد و به طور ویژه ای پیگیر کارهای محول شده بود. با همکاران و ارباب رجوع با برخورد صمیمانه و خوشرویی برخورد می کرد، به طوری که هر کسی یک بار با او برخورد می کرد، برای بار دوم او را به نام کوچک صدا می زد.

شهید رضایی از زبان خواهرش:

- سعید با اینکه فرزند سوم خانواده بود، به خاطر داشتن حس احساس مسوولیت بالا، انگار که حکم فرزند ارشد خانواده را داشت و ما همگی برای تمامی کارها از سعید مشورت می خواستیم. برای مادرم احترام فوق العاده ای قائل بود و بالاتر از گل به او نمی گفت.

شهید رضایی از زبان همکارش:

- به واسطه بازدیدهای مسوولان شبکه و درمان شهرستان مرودشت به مرکز 16 ساعته کووید19 شهید هاشم سجادیان رفته بودیم. در حاشیه بازدید از این مرکز، دیداری هم با شهید سعید رضایی داشتم. طبق عادت همیشگی اش با لبخند از جایش برخاست. آمیخته شدن لبخند پشت ماسک و برق چشمانش با پیش‌دستی کردن در سلام دادن همیشه برایم جذاب بود. نزدیک تر رفتم و از احوالش پرسیدم. گفت در حال کشتی گرفتن با کرونا هستم مکالمه ما به علت پاسخ دادن به مراجعان مرتب قطع می شد و می‌گفت اولویت با مراجعان است. برایش کوچک و بزرگ هم نداشت برای سلام و عرض ادب همیشه پیشی می‌گرفت. بعد از کلی بگو و بخند از هم جدا شدیم از او خداحافظی کردم و در حال خارج شدن از اتاق بودم که صدایم زد. برگشتم و با خنده گفت: مومن خدا یک عکس از من هم می گرفتید شاید شهید شدم و دستش را به نشانه پیروزی بالا گرفت و من هم عکسی از او انداختم.

آخرین جمله که در آخرین دیدار با شهید رضایی داشتم این بود : «فعلاً که در شهادت باز شده خدا را چه دیدید شاید من هم انتخاب شدم ».

این را گفت و رفت... یکی دو هفته بعد خبر شهادتش را که شنیدم بی اختیار اشک از چشمانم جاری شد و به یاد آخرین دیدارمان افتادم.